برخی از سیاستگزاری ها دارای پی آمدهایی فقط از جنس خود نیستند، لذا اهمیت بیشتری دارند.

مفید بودن سیاست گزاری ازآن‌جهت موضوعیت دارد که چون مبتنی بر بررسی و تأمل صورت می‌گیرند، رافع مشکلات موجود و یا مانع کاستی‌هایی است که می‌توانند به وجود آیند و موانع جدیدی را شکل دهند. واضح است که اگر سیاستگزاری ویژگی‌های لازم را نداشته باشد توفیق از اجرای آن میسر نمی‌شود و البته بسته به اینکه در چه شعاعی از توان نفوذ و تأثیرگذاری برخوردار است، دارای پی آمدها و آثار نامطلوبی نیز خواهد بود.
سیاستگزار برای نائل شدن به درجات قابل قبولی از توفیق در ابتدا باید وضع موجود و شرایطی را که قصد تغییر در آن را از طریق سیاستگزاری دارد، خوب بشناسد. این شناخت معطوف به ضرورت به‌کارگیری روش‌های اطمینان‌بخش کشف حقیقت است؛ به‌گونه‌ای که باید این اطمینان حاصل شود که واقعیات حاکم بر وضعیت موجود و پدیده‌های مشمول سیاستگزاری به‌خوبی مورد ادراک واقع شده‌اند. به‌عبارت‌دیگر آسیب‌شناسی قرین به صحتی از «پدیده» موردبررسی به عمل آمده است. فقط با حصول این اطمینان است که دخل و تصرف در «پدیده» از طریق سیاستگزاری توصیف می‌شود، اما؛ برای توفیق سیاستگزاری شرط دومی هم ضرورت دارد که در فهم و ادراک درست از شرایط مورد نظر و مطلوب خلاصه می‌شود؛ یعنی سیاستگزار باید بداند آنچه را که مساعد و مناسب می‌شناسد دارای چه ویژگی‌ها و مختصاتی است، نسبت آن با واقعیت چگونه است و برای تحقق آن به چه امکانات و لوازم انسانی و فیزیکی و نرم افزاری نیاز است.
شناخت ابعاد و ویژگی‌های محیطی و کالبدی شرایط مطلوب به‌مثابه فانوس دریایی منصوبی است که راه را نشان می‌دهد و تمامی مسیرها را به سمت خود هدایت می‌کند و متصف شدن به شرایط، رهروی را به عاملان سیاستگزاری و تغییرات می‌نمایاند.
واضح است چنین وضعیتی اگر با ظرافت در طراحی، شفافیت در منویات و استحکام در بنیان‌های نظری همراه باشد به‌منزله آن است که از ایده‌ها، دیدگاه‌ها و سازماندهی‌های مجموعه معتنابهی از دانشمندان و متخصصان بهره‌مند شده است؛ لذا چنین نیست که طراحی هدف و ابعاد آن کار ساده‌ای باشد و بتوان بدون ملاحظات و اعمال ضرورت‌ها به آن رسید؛ بلکه کاری جمعی و علمی است و دغدغه‌های اجتماعی – فرهنگی و سیاسی بسیاری را به همراه دارد. دغدغه‌هایی که می‌توانند مصالح و یا مفاسدی را در ارکان یک نظام سیاسی موجب شوند.
فقط بعد از شناخت وضع موجود و طراحی بایسته وضع مطلوب است که سیاستگزار امکان طراحی سیاستی را می‌یابد که قابلیت اجرائی شدن داشته باشد؛ یعنی بتواند وضع موجود را تغییر داده و به سمت مطلوب هدایت نماید. چنین سیاستی در صورتی که متناسب با پیچیدگی‌ها و دقت در کار اتخاذ شود، این امیدواری را ایجاد می‌کند که موانع را برطرف و مرتفع نماید و در عین حال کاستی‌ها و مشکلات ناشی از اجرای خود را در شرایط «قابل کنترل» قرار داده و آن‌ها را هدایت کند. مصادیق و پی آمد معیار سیاستگزاری ممکن است در سیاست خارجی باشد یا در اقتصاد دنبال شود. درواقع همان قدر که سیاستگزاری دیپلماسی هسته ای به این بدیهیات در سیاستگزاری محتاج است قیمت‌گذاری حامل‌های انرژی نیز به آن‌ها نیازمند است.
مضافاً اینکه برخی از سیاستگزاری ها دارای پی آمدهایی فقط از جنس خود نیستند، لذا اهمیت بیشتری دارند. به‌عنوان‌مثال می‌توان با سیاستگزاری به افزایش قیمت‌ها فرمان داد و با درآمد حاصله توقف قوانین لازم‌الاجرا در هدفمندی یارانه‌ها را استمرار بخشید. لیکن افزایش قیمت‌ها به‌تدریج سر از فقر طبقات متوسط هم برمی‌آورد که ناچارند برای رفع نیازهای مالی خود با تمسک به ارزش‌های طبقات برخوردار و صاحبان ثروت، سونامی حراج ارزش‌های ملی و دینی را هم به نمایش بگذارند.