شش کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس (عربستان، بحرین، قطر، امارات متحده، کویت و عمان) روز سه‌شنبه (۱۸ آذرماه) برای نشست سالانه خود در دوحه -پایتخت قطر- گرد هم آمدند و با تشکیل یک نیروی دریایی دفاعی مشترک برای مقابله با تهدیدات احتمالی ایران به توافق رسیدند.

مقر اصلی این نیروی دریایی مشترک بحرین خواهد بود.

بحرین هم‌ اینک محل استقرار ناوگان پنجم ایالات متحده آمریکاست و به تازگی اعلام شده که انگلیس یک پایگاه دریایی ۲۳میلیون دلاری و دائمی را در بحرین راه‎اندازی خواهد کرد که محل لنگر انداختن رزم‌‎ناوها و ناوهای هواپیمابر انگلیس خواهد بود.

کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس همچنین در نشست یادشده در مورد تشکیل یک نیروی مشترک پلیس به نام “پلیس شورای همکاری خلیج فارس” (GCC-POL) توافق کردند.

این نیرو مشابه با پلیس بین‌الملل (اینترپل) خواهد بود؛ با این تفاوت که در محدوده کشورهای عضو این شورا مأموریت خود را به انجام می‎رساند.

این نیروی پلیس قرار است همکاری کشورهای عرب خلیج فارس علیه تروریسم و خطراتی مانند دزدی دریایی را بهبود بخشیده، با قاچاق مواد مخدر و جرم‌های سایبری نیز مقابله کند.

از دیگر سو، شبکه الجزیره گزارش داد که این شش کشور در بیانیه پایانی نشست خود مدعی شده‌اند: «ایران جزایر سه گانه‎ای که متعلق به امارات متحده عربی هستند را اشغال کرده است[!] ایران باید از اشغال جزایر سه گانه -یعنی تنب کوچک، تنب بزرگ و ابوموسی- که متعلق به امارات عربی هستند دست بردارد[!] بارها این مطلب از طریق شورای همکاری خلیج فارس اعلام شده است و بر آن تأکید کرده‌ایم که سیادت بر جزایر سه گانه تنب بزرگ و کوچک و ابوموسی و آب‎های میان اقلیمی این سه جزیره و قلمرو هوایی آن‌ها و تمامی مناطق اقتصادی مخصوص این جزایر، حق امارات متحده عربی است و هرگز از آن جدا نخواهد شد[!] هرگونه تلاش از سوی ایران برای تصاحب این جزایر سه‎گانه، باطل و ملغی خواهد بود و چیزی از حقایق تاریخی و قانونی را تغییر نخواهد داد[!] از جمهوری اسلامی ایران دعوت می شود تا از طریق گفتگوهای مستقیم به حل این موضوع بپردازد یا اینکه آن را به دادگاه بین‎المللی ارجاع دهد.»

همزمان در دهمین نشست مرکز بین المللی تحقیقات راهبردی در بحرین تحت عنوان “گفتمان منامه” که سه روز پیش به کار خود پایان داد،شرکت کنندگان با ابراز نگرانی از نفوذ ایران در منطقه، جمهوری اسلامی را به مداخله در امور کشورهای عربی متهم نمودند.

ظاهر امر گویای آن است که کشورهای حاشیه خلیج فارس در حال شکل دادن یک هیئت نظامی مشترک، متشکل از فرماندهان عالی‎رتبه، برای مدیریت صدها هزار نظامی هستند تا از این طریق مقابل ایران قد علم کنند.

مقر اصلی این هیئت نظامی در خاک عربستان بوده و قرار است نیروهای نظامی در پایگاه دریایی بحرین و پایگاه هوایی عربستان مستقر شوند.

مقامات نظامی عربستان در نظر دارند تا ۱۰۰ هزار نظامی را در این طرح ماجراجویانه به خدمت بگیرند.

اما به‌راستی منشأ این نقشه‌ریزی‎ها و سازمان‌دهی‎ها چه می‎تواند باشد؟ چرا کشورهای عربی همواره تلاش خود را متمرکز کرده‎اند تا از طریق برگزاری نشست‎های متعدد و جوسازی در محافل سیاسی جهان، پروژه «ایران هراسی» را تبلیغ کنند و ایران اسلامی را دشمن خطرناک اعراب جلوه دهند؟

چه عواملی باعث شده کشورهای عربی نقش پیش‌برنده این پروژه غربی‌ها را بپذیرند و با تأثیرپذیری از این عملیات روانی استعماری، با شنیدن نام ایران بر خویش بلرزند؟

به‌نظر می‌رسد اعلام شتابزده طرح‌های امنیتی مانند پلیس شورای همکاری خلیج فارس، تشکیل نیروی دریایی مشترک علیه ایران و توافق با قدرت‌های فرامنطقه‌ای برای استقرار پایگاه‎های نظامی در خلیج فارس، معلول عوامل گوناگونی است؛ از جمله اینکه ایران دارای جایگاه راهبردی و جغرافیایی ویژه‎ای در منطقه و در همسایگی کشورهای حاشیه خلیج فارس می‌باشد.

استقلال سیاسی، الهام‌بخشی، توانایی علمی زیاد و امکانات طبیعی فراوان و بکارگیری آن‌ها در مسیر پیشرفت، قدرت نمایی منطقه‎ای و ایفای نقش محوری در تحولات خاورمیانه و جهان، رهبری جبهه مقاومت در برابر رژیم صهیونیستی -که مایه رشک ارتش‎های عربی است- و… واقعیت هایی هستند که اعراب را نگران کرده و آنان را در محاسبات‎شان به این نتیجه رسانده که ایران در حال تبدیل شدن به یک قدرت بلامنازع است.

آن‌ها همچنین به‌شدت از اینکه ملت‌های عرب حاشیه خلیج فارس سران کشورهای خود را از این بابت ملامت کنند، بیمناک می‌باشند.

ایران اسلامی از همان روزهای آغازین پیروزی انقلاب، دفاع از مستضعفان جهان و مبارزه با استکبار را شعار اصلی خود قرار داد و توانست آن را عملی کند. مقامات جمهوری اسلامی بارها بر رعایت حسن همجواری با همسایگان تأکید و همگان را به اتحاد علیه دشمنان اسلام دعوت کرده‌اند.

با اوج گیری جریان بیداری اسلامی، اکنون سران مرتجع منطقه به‎عینه شاهد نفوذ بیش از پیش جمهوری اسلامی در کشورهای عربی (به‌ویژه یمن، لبنان، سوریه، عراق، بحرین) هستند و بیش از گذشته نسبت به صدور انقلاب اسلامی ایران احساس خطر می‌کنند.

آن‎ها به این واقعیت پی برده‌اند که اگر دیر بجنبند، عنقریب لبنان، عراق، سوریه، یمن، بحرین، فلسطین و… ساعت‎های خود را به وقت تهران تنظیم خواهند نمود؛ چرا که توده‌های مسلمان منطقه، تجربه ایرانیان در پافشاری بر حقوق مسلم خود را -که با تحمل سال‌ها جنگ، تحریم و فشار همراه بوده- ستایش می‌کنند و از اقتدار جمهوری اسلامی در مقابله با زیاده‌خواهی قدرت‎های جهانی احساس عزت و افتخار می‌نمایند.