بسیاری از صاحبنظران در زمینه فقر معتقدند که اجرای برنامه ­های یاد شده موجب گسترش فقر شده است. در واکنش به چنین وضعیتی و با هدف جلوگیری از گسترش فقر، نهادهای بین المللی و منطقه ­ای به اقدامات نهادین و عملی رو آوردند. سازمان ملل متحد دهه ۱۹۶۰ را دهه ریشه کنی فقر نام نهاد. بانک جهانی برای ایجاد دنیایی عاری از فقر، جهانیان را به اقدام مؤثر برای حذف گرسنگی و توسعه مسکن و برخورداری عمومی از بهداشت و آموزش دعوت کرد.

در ایران نیز برای مبارزه با فقر، در قالب برنامه­ های توسعه و طرح ساماندهی اقتصادی، پیش­ بینی­ هایی انجام شده و چندین بار لایحه فقرزدایی تهیه و تنظیم شده است. اما در نهایت، این برنامه­ ها به اقدامی عملی منجر نشد و سیاست­های اتخاذ شده نمودی عینی در عمل پیدا نکرده است.

بر همین اساس وقتی که در توزیع اعتبارات جهت توسعه یافتگی، هیچ گونه عدالتی لحاظ نشود و توزیع درآمد سرانه با معیارهای عدم توسعه یافتگی و فقر، بیکاری، کمبود سرمایه، عدم امکان تغذیه کافی، عدم وجود سرمایه ی لازم، عدم وجود وسایل ارتباطی و عدم کارایی سیستم آموزشی و درصد بالای بی سوادی روبرو باشد؛ آن وقت است که نه تنها جامعه ای رنگ توسعه را به خود نمی بیند؛ بلکه محرومیت، جامعه را به یک جامعه ی جزامی و جنگ زده تبدیل خواهد کرد.

بر اساس ماهیت چند بعدی بودن فقر، نیاز مناطق متفاوت است، شهرستان جاسک و منطقه حوزه شرق آن یکی از مناطقی است که شاهد فقر در ابعاد مختلف بوده است.

در پس هیاهو و مشکلات مالی و بیکاری جوانان، کمی آنسوتر از کوهستان‌ها، کمی پایین‌تر از دشت حاصلخیز جگین ،هنوز هم ردپای به‌جا مانده از ادوار گذشته چشم‌نوازی می‌کند، دردی که از روی مشکل فقر و بیکاریست،نه اینکه چرا بیمارستان مجهز وجود ندارد و یا سرعت اینترنت پایین است…

این جا جاده در دست تعمیر نیست و یا از کارگران مشغول کارند؛ خبری نیست، خانه‌های کپری و گلی ، سقفشان از چوب است و موقع بارندگی آب را از خود عبور می دهند.

اینجا جایی است که هنوز تنها گوسفندشان را برای مهمان سر می برند با این حال به دلیل نداشتن راه ارتباطی مناسب، مهمانان کمی به دیارشان سفر می کنند.

امروز درد آهی بندبست،جهلو، نوگین گیشدان  و… از روی بیکاری نیست، شاید دردهای برجای مانده از ادوار، آنچنان عقب‌ماندگی را در برخی از این مناطق توسعه داده  که معضل بیکاری را امروز رو به فراموشی برده‌اند.

این‌روزها همه چیز در روستای تراتکان به رسیدن تانکر آب گره خورده است، کوزه به دستان بی آب و روایت ناتوانی کشاورزی کردن در نزدیکی رود نیاکانی جگین؛ انگار بخت همه چیز در مناطق کوهستانی و دور افتاده این دیار برگشته است.

درد مردم محلی از نداشتن جاده‌های آسفالته آنچنانی و بیمارستان چند تخت‌خوابی نیست، از لوله‌های آب و جریان ۲۴ ساعته آب نیست بلکه از اندک توجه به جاده‌های صعب‌العبور روستایی بوده که دست آنها را از همه‌جا کوتاه کرده و ارتباط آنها را با مرکز شهرستان سخت کرده است.

درد فقر وبی آبی است،دردنبود ابتدایی ترین امکانات اولیه برای زندگی، درد جاده‌هایی که هر روز بوی مرگ می‌دهند، درد درس خواندن کودکان در مدارس کانکسی و کپری فاقد هر گونه امکانات اولیه؛ همه و همه نشانی از اوج کمبودها و فقر در این مناطق است.

در دنیایی که ارتقای کیفیت هوشمندسازی مدارس و آموزش بر اساس فناوری روز حرف اول را می زند، دانش آموزان روستای محملی و نریگی در کانکس و کپر درس می خوانند که نه روشنایی دارد، نه برق، نه آب و نه ساختمان مناسب این در حالی است که روزانه اخبار مربوط به تجهیز مدارس به سیستم های گرمایشی استاندارد در تیتر خبرگزاری ها و رسانه هاست؛ اما دانش آموزان این مناطق از بادبزن برای خنک کردن خود استفاده می کنند.

آهی بندبست،جهلو، نوگین گیشدان ،محملی و تراتکان و بسیاری دیگر از مناطق دور افتاده روستایی شهرستان جاسک که روزانه مصداقی برای مثال‌های روزمره نداری‌های مردم این شهرستان بوده؛ مردمانی که سالهاست در انتظار نیم نگاهی از وزیران و دولت‌های روی کار آمده هستند و هنوز هم در کمترین امکانات خود به سختی زندگی می‌کنند.

مردم محروم این منطقه به دلیل دوری از امکانات آموزشی، رسانه های جمعی و دوری از حقوق اولیه انسانی، واﺟـﺪ ﻣﻨـﺎﺑﻊ ﻛﻤﺘﺮی ﺑﺮای ﻛﻨﺘﺮل ﺟﺮﻳﺎن رﺧﺪادﻫﺎی ﻓﺮدی و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺿﻤﻦ آن که ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎی ﻛﻤﺘﺮ و آﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮی بیش تری در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪاری ﻫﺎی زﻧﺪﮔﻲ و ﻧﺎﻣﻼﻳﻤﺎت دﻧﻴﺎی اﻧـﺴﺎﻧﻲ دارﻧـﺪ.

سالهاست روستاییان محروم شهرستان جاسک در بی‌تدبیری و بی‌برنامگی دولت‌ها بدون هیچ‌گونه تغییراتی زمان سپری می‌کنند و به آینده‌ای نا معلوم برای برون‌رفت از کاستی‌ها و نداری‌های خود امید و چشم آرزو بسته‌اند.

حال سوأل اینجاست که اگر توسعه نیافتگی یکی از ملاک‌های توزیع اعتبارات هاست؛ محروم‌تر از منطقه جاسک مگر شهرستانی پیدا می‌شود و اگر جمعیت و مساحت ملاک بوده مگر شهرستان‌هایی که چند برابر جاسک، اعتبارات دریافت می کنند؛ چند برابر این شهرستان مساحت و جمعیت دارند که بیش از جاسک باید اعتبار دریافت کنند؟

و باز باید پرسید با وجود سفر رییس جمهوری و قول افتتاح پروژه ها، چه مقدار از فقر بیکاری در این شهرستان و این مناطق مرتفع شده است.

حال که روزها، شعارها و برنامه‌های آنچنانی در مناطق پیشرفته کشور و مانورهای آنچنانی در قسمت‌های مرکزی، روزانه به تیتر یک رسانه‌های داخلی تبدیل می‌شود، چقدر زیبا بود نشان دادن تأسیس یک مرکز درمانی پیشرفته در روستاهای دورمانده از شهرستان جاسک، چه لذتی داشت وقتی که یک راه آسفالته با حداقل امکانات تراتکان را از میان کوهستان به بیرون می‌کشید، جاده مرگ را با ایمن کردن شاداب می‌کرد،یا با آبرسانی به محملی دل مردمان را شاد می‌کرد.

مسؤولان اجرایی کشور باید به این نکته توجه داشته باشند که تنها استان‌های پیشرفته و دارای امکانات در کشور نیستند که می‌توان روی آنها مانور خدمت‌رسانی داد، بلکه در دور افتاده‌ترین مناطق شهرستان جاسک نیز مناطقی وجود دارد که نه تنها برای مانور و نمایش دادن خدمات، بلکه برای کمک به انسانیت و هم نوع نیازمند نیز می‌توان اقدام کرد.

توجه به رونق مناطق روستایی در شهرستان جاسک، ساخت مراکز درمانی، احداث مدارس چند کلاسه، توسعه کشاورزی در روستاها، ارائه خدمات زیرساختی از جمله جاده و چند کار کوچک و بزرگ می‌تواند درد روستاهای دور افتاده شهرستان جاسک را کمی التیام بخشد و راه را برای توسعه و پیشرفت فرزندان واقعا مستعد این مناطق هموار کند.

امید است، نمایندگان و مسئولین کشوری و استانی با حمایت کردن از بخش‌های مختلف استان از جمله مناطق محروم جاسک گامی در رفع این کاستی‌های برجای مانده از بی‌تدبیری چندین سال اخیر بردارند و با همدلی خود در این راستا اقدام کنند.

انتهای پیام/م