به نظر می رسد شایعه بروز برخورد فیزیکی در صورت دادن سیمرغ به عصبانی نیستم، یکی از «تمهید»های مهم مدیران جشنواره برای راضی کردن داوران و رسانه ها و کسانی بود که منتظر دریافت سیمرغ برای این فیلم بودند.

به گزارش پیارم حاجی آباد به نقل از خبرگزاری فارس– گروه سینما: جشنواره سی‌ودوم به واسطه اینکه اولین جشنواره دولت جدید که اتفاقا شعارهای متفاوتی را نیز در حوزه های مختلف از جمله فرهنگ داده بود، جشنواره مهمی برای مدیرانش به حساب می‌آمد. سیاست راضی کردن همه هنرمندان بدون توجه به وظایف و وعده‌هایی که بعضا می شد فهمید دوام زیادی هم نخواهد داشت از جمله مواردی بود که با مخاطبین جشنواره این دوره همراه بود.

طبعا با این پیش زمینه کار دبیر جشنواره با حجم بالایی از فیلم ها و برخی فیلمسازانی که متوهمانه گمان می کردند در کشور انقلابی رخ داده سخت می شد و مسئولان سینمایی که می خواستند همه را به نوعی راضی نگه دارند مجبور شدند به سیاست هایی روی آورند که همه آنها از سر صداقت نبود.

فیلم عصبانی نیستم که یکی از صریح ترین و هتاک ترین فیلم‌های امسال بود بواسطه همین رویکرد وارد جشنواره شد. فیلمی که البته غیرقانونی تولید شده بود و علی رغم قول تهیه کننده آن و اظهارات مسئولان، بدون اعمال اصلاحات قانونی در جشنواره برلین نمایش داده شد.

اعتراض ها به حضور این فیلم در جشنواره سبب شد که یکی دو روز مانده به مراسم اختتامیه، اخبار عجیبی مبنی بر حضور ۱۵ اتوبوس در اطراف برج میلاد دهان به دهان بگردد. اتوبوس هایی که عنوان می شد افرادی در آن حضور دارند که اگر به فیلم عصبانی نیستم جایزه ای تعلق گیرد بریزند و برج را تسخیر کنند! شایعه ای که بعدها نیز در اظهار نظر رسانه ها و اظهارات برخی مسئولان سینمایی بازنشر داده شد.

اما اصل ماجرا چیست؟

بواسطه فشارها به مسئولان سینمایی یک فیلم غیرقانونی، هتاک و دروغپرداز علیه سیاست های حاکمیت در جشنواره ای که نام انقلاب دارد به نمایش در می‌آید و عنوان می شود که قرار است یک یا دو سیمرغ هم دریافت کند. حال دبیر جشنواره یا باید از ورود این فیلم که با جشنواره انقلاب در تضاد کامل بود جلوگیری می کرد همانگونه که مانع ورود آشغالهای دوست داشتنی شده بود یا اینکه برای راضی کردن طیفی که گویی همه سینمای ایران در آنها خلاصه می‌شود از یک طرف و شانه خالی کردن از پاسخگویی در قبال حضور چنین فیلمی در جشنواره انقلاب، تمهیدی بیندیشد تا بقول خودش کار به جاهای باریک نکشد.

به نظر می رسد شایعه بروز برخورد فیزیکی در صورت دادن سیمرغ به عصبانی نیستم، یکی از «تمهید»های مهم مدیران جشنواره برای راضی کردن داوران و رسانه ها و کسانی بود که منتظر دریافت سیمرغ برای این فیلم بودند.

مسئولان جشنواره باید دلیلی را عنوان می کردند تا بتوانند خود را از پاسخگویی در قبال بی تدبیری ورود چنین فیلمی به جشنواره رها کنند و طبعا تقدیر از این فیلم کار آنها را بسیار سخت تر از گذشته می کرد.

البته تئوری «دروغ هرچه بزرگتر باشد باورش هم آسان تر است» گویا برای برخی ها جواب داده است چراکه برخی ها یا اتوبوس ندیده اند یا نمی دانند ۱۵ اتوبوس چقدر ظرفیت دارد.

اگر احتمال «یک کلاغ چهل کلاغ» عمدی این شایعه از سوی برخی را هم در نظر داشته باشیم اما اصل استفاده از این «ترفند» از سوی مدیران جشنواره برای راضی کردن داوران و برخی دوستداران صاحب نفوذ فیلم عنوان شده می تواند مصداق کامل یک بی اخلاقی باشد؛ بی اخلاقی که با بزرگ نمایی دشمن فرضی بتواند مسئولیت عمل خود را نپذیرد و خود را بعنوان یک قهرمان همیشگی نشان دهد که البته این حنا امروز رنگ خود را باخته است.