من پروژه فرش خاکی را نسبت به آلودگی های دم دستی چون حجم زیاد بطری های پلاستیکی را زیانبار نمی بینم؛که روزانه صدها تن از معادن جزیره به مقصد کارخانه های رنگ سازی …

پایگاه خبری پیارم، چند سالی است که در ابتدای پروژه فرش خاکی هرمز، منتقدان دغدغه های زیست محیطی خود را مطرح می کنند، محدود بودن، استفاده بی رویه، جابجایی خاک، محور عمده اعتراض ها است.

من پروژه فرش خاکی را نسبت به آلودگی های دم دستی چون حجم زیاد بطری های پلاستیکی، ظروف یکبار مصرف و حتی مواد خام و فراوری شده مورد استفاده هنرمندان نقاش، طراح و ….. زیانبار نمی بینم.

دوستی از آقای احمد کارگران نقل می کرد که ۴ تن از خاک جزیره صرف ساخت فرش خاکی چهارم شده است لیکن این را نمی دید که ۵۰ درصد آن خاک سرخ (گلک) بوده است که روزانه صدها تن از معادن جزیره به مقصد کارخانه های رنگ سازی و غیره حمل می شود.

این را نمی دید که بعضی از طیف رنگ ها از میان شن های ساحلی جدا می شود این را نمی دید که از میان ۹۰ طیف رنگی جزیره، تنها ۱۲ طیف مورد استفاده قرار می گیرد و تنوع فدای تخریب کانی های کمیاب نمی شود.

متاسفانه آنچنان تلقین شده است که جزیره محصور هرمز جولانگاه تاخ و تاز بانیان فرش خاکی است و هر لحظه منابع برگشت ناپذیر آن در حال نابودی است.

اگر چنین است بهتر آنکه جزیره منطقه ممنوعه بدانیم؛ چون توریست های با پا نهادن بر بلورها و کانی ها آن را ویران می کنند؛ تلی از آشغال و مواد زاید از خود بر جای می گذارند،معادن را باید تعطیل کرد چون باعث خروج خاک از جزیره می شود.

به نظر من آنچه در این وسط مغفول مانده است آسیب های زیست محیطی است که صد چندان ما را احاطه کرده است و همین منتقدان چه هنرمند و چه فعال محیط زیست بنای بیان آن را ندارند.

در هر حال فکر می کنم جای آن دارد که در یک فضای منطقی دغدغه های خود را مطرح کنیم؛ مطمئنا عده ای که عرصه را بر خود تنگ دیده اند از بیان دیدگاه های مغرضانه ابایی ندارند اما با شناختی که من از بچه های پروژه دارم دغدغه های منطقی را استقبال خواهند کرد.

مصطفی معتمدی