حضرات برای یک بار هم که شده، باید صریحا به افکار عمومی پاسخ دهند که چه مصلحت بالاتری -به زعم ایشان- وجود داشت که بهایش “به شکست کشانیدن” جریان اصولگرایی بود؟ روز گذشته منابع خبری از دیدار صمیمانه آقایان “سعید جلیلی” و “محمدباقر قالیباف” با یکدیگر خبر دادند. این منابع ضمن اشاره به اینکه جزئیات ...
حضرات برای یک بار هم که شده، باید صریحا به افکار عمومی پاسخ دهند که چه مصلحت بالاتری -به زعم ایشان- وجود داشت که بهایش “به شکست کشانیدن” جریان اصولگرایی بود؟
روز گذشته منابع خبری از دیدار صمیمانه آقایان “سعید جلیلی” و “محمدباقر قالیباف” با یکدیگر خبر دادند.
این منابع ضمن اشاره به اینکه جزئیات چندانی از دیدار فوق اعلام نشده است، تأکید کردند که در ملاقات یادشده، دو کاندیدای اصولگرای یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری که نتیجه رقابت را به دکتر روحانی -کاندیدای خط میانه و جریان اصلاحات- واگذار کردند، به طرح مسائل مختلف پرداخته اند.
البته چنین اتفاقی را باید به فال نیک گرفت، اما سؤال اینجاست که آیا چنین دیدارهایی نمی توانست به حدود یک هفته بعد از انتخابات موکول نشود؟
به عبارت دیگر، این نامزدهای عزیز اصولگرا نمی توانستند همین “صمیمیت” را چند روز پیش از برگزاری انتخابات به خرج دهند و در جلسه ای مشترک مسائل مختلفشان را با یکدیگر مطرح کنند؟
حضرات برای یک بار هم که شده، باید صریحا به افکار عمومی پاسخ دهند که چه مصلحت بالاتری -به زعم ایشان- وجود داشت که بهایش “به شکست کشانیدن” جریان اصولگرایی بود؟
بدون تردید، بدنه اصولگرایی همچنان به آقایان جلیلی و قالیباف به دیده مقصر می نگرد و مشتاق گوش فرا دادن به توضیحات -و احیانا توجیهات- ایشان است.
برادران گرانقدر! که از ذخایر نظام و سرمایه های اصولگرایی به حساب می آیید.
آیا جای دریغ نیست که احساس تکلیف و واقعیت های هویدا در فضای انتخاباتی کشور نتوانست شما عزیزان را به ائتلاف با یکدیگر راضی کند و اکنون “واگذار کردن میدان به رقیب” موجبات این مهم را فراهم آورده است؟!
باری؛ اگر «نوشدارو» دردی از سهراب دوا کرد، این آب رفته نیز به جوی بازخواهد گشت.
به نکات زیر توجه کنید