با پایان انتخابات ریاست جمهوری و آشکار شدن ناکامی سنگین جریان مدعی اصولگرایی در کسب آرای مردم، بررسی فرایندی که منجر به این ناکامی بی سابقه شد می تواند آشکارکننده بسیاری از واقعیت های فضای سیاسی کشور باشد. 
دکتر محمود احمدی نژاد رییس جمهور انقلابی، مکتبی و مردمی ایران اسلامی پس از دو سال حضور پربرکت در شهرداری تهران طی سال های ۸۲ تا ۸۴، وارد عرصه رقابت های انتخاباتی شد و با تکیه بر گفتمان جدیدی که نمایندگی می کرد و بدون حمایت گروه های سیاسی نشانه دار و پرمدعای اصولگرایی که انتخاب نهایی خود را فردی جدای از احمدی نژاد تعریف کرده بودند توانست چهره متنفذ کارگزارانی را با شکست سنگین مواجه ساخته و دوران جدیدی از خدمت بی منت به مردم را آغاز کند. سال ۸۸ نیز احمدی نژاد شجاع و تیزبین که تکیه گاه خود را مردم و نه گروه های سیاسی تعریف کرده بود توانست کرسی ریاست جمهوری را در رقابت با تمام بضاعت اصلاح طلبی، تکنوکراسی و اصولگرایی به دست آورده و دوران خدمت بی منت خود را چهار سال دیگر تمدید نماید. 
در این چهار سال، عافیت طلبان و مدعیانی که رویکرد خود را نه در خط خدمت و تلاش بلکه کسب منافع حزبی و گروهی و قبیله ای تعریف کرده بودند چون احمدی نژاد را قاطع تر از آن یافتند که بتوانند منافع خود را پیگیری نمایند شروع به حاشیه سازی، ایجاد خط تخریب و جنگ رسانه ای تمام عیار با رییس جمهور منتخب ملت کردند و شد آن چه که نباید می شد. 
دروغ پراکنی های بی حد و حصر در انبوه رسانه هایی که از بیت المال ارتزاق می کردند، فضای سنگینی را علیه دولتی به وجود آورد که ضمن مقابله با توطئه دشمنان خارجی و مقابله با سنگین ترین تحریم وضع شده علیه یک کشور در طول تاریخ باید با این خط تخریبی نیز مقابله می نمود. در این فضای سنگین، احمدی نژاد چاره را در «سکوت الهام‌بخش وحدت» دید و هیچ گاه درصدد مقابله با این جریان برنیامد چرا که منافع نظام و مردم اقتضا می کرد که خط خدمت به صورت شبانه روزی پیگیری شود. 
در چنین فضایی جریان مدعی اصولگرایی که متاسفانه بخشی از آن در بی اخلاقی رسانه ای کارنامه سیاهی از خود برجای گذاشت مغرور از حذف ظاهری احمدی نژاد از اثرگذاری در فضای انتخاباتی، تمام بضاعت سیاسی خود را روانه کارزار انتخابات یازدهم ریاست جمهوری نمود اما با تمام این عِده و عُده باز هم نتوانست حریف فردی شود که در غیاب چهره های اصلی کارگزاران و اصلاح طلبان پای به میدان گذاشته بود و این در حالی است که احمدی نژاد در دو دور رقابت قبلی بر چهره های اصلی این جریان فائق آمده بود. 
این مساله به خوبی نشان می دهد که جریان مدعی اصولگرایی در نبود احمدی نژاد وزنی برای تاثیرگذاری در حوزه هایی که با انتخاب مردم مرتبط است ندارد و این گزاره در انتخابات اخیر به اثبات رسید. 
بخشی از جریان مدعی اصولگرایی با ژست تکنوکراسی و هزینه کرد میلیاردها تومان برای تبلیغات، بخشی از آن با طرح ادعای بهبود ارتباط با جهان، بخشی از آن با طراحی یک چهره کاریکاتورگونه از احمدی نژاد و بخش دیگر با تخطئه تمام دستاوردهای دولت وارد کارزار انتخابات شد اما به رغم تمام پیش بینی های خود باز هم نتوانست توفیقی به دست آورد. 
به نظر می رسد آنچه که احمدی نژاد به آن باور عمیق داشت و این جریان هرگز نتوانست حتی ژست آن را بگیرد، ظرفیت و توان عظیم ملت در تمامی عرصه ها و از جمله عرصه انتخابات ریاست جمهوری بود. احمدی نژاد هشت سال با مردم، در کنار مردم و با دغدغه برآورده ساختن آمال، آرزوها و نیازهای مردم زندگی کرد و به همین علت بی نظیرترین صحنه های خدمتگزاری به مردم و ارتباط مردم و خادمان خود به ثبت رسید در حالی که نامزدهای جریان مدعی اصولگرایی گمان می کردند با تقلید بی منطق از حرکات احمدی نژاد و یا خدمت به مردم در کنار نگاه آمرانه به آنها می توانند رضایت مردم را کسب کنند. غافل از آن که احمدی نژاد قلوب مردم را به سمت خود جلب کرده بود ضمن آن که ایمان قوی به ظرفیت های عظیم مردمی داشت و دارد. 
این انتخابات به پایان رسید و بسیاری از ادعاهای احمدی نژاد به اثبات رسید حال باید منتظر ماند و دید جریانات گروهی و قبیله ای درس های لازم را از این تجربه سنگین کسب خواهند کرد یا خیر؟