از ساعت ۶ صبح امروز، وزارت کشور و ستاد انتخابات تا کنون ۸ مرحله نتایج قطعی آرا را به کندی اعلام کرده اند که در این نتایج حسن روحانی گاه کمی بالای ۵۰ درصد و گاه یکی دو درصد زیر ۵۰ درصد آرا را به خود اختصاص داده است.

این در حالی است که در سال ۸۸ هم آرای میرحسین موسوی از ۲۷ درصد در اولین اطلاعیه، به ۳۵ درصد در آخرین اطلاعیه رسید و این احتمال که آرای روحانی بسیار بیشتر از ۵۰ درصد شود، وجود دارد.

پرسش اینجاست که آیا کشیدن انتخابات به دور دوم، سودی برای اصولگرایان دارد یا نه؟ به ویژه که برخی معتقدند هرچند در دور اول اجماع اصولگرایان شکل نگرفت، اما در مرحله دوم ناگزیر این اجماع بر روی قالیباف، دومین رتبه آرا شکل خواهد گرفت. اما آیا حتی در صورت تحقق چنین اجماعی، پیروز مرحله دوم انتخابات اصولگرایانند؟

از حق نباید گذشت که اگر اصولگرایان قبل از انتخابات اجماع می کردند، ناامیدی از پیروزی، باعث می شد تا بخشی از آرای دیروز به حسن روحانی خلق نشود، اما اکنون ماجرا فرق می کند.

در این باره باید گفت، اولا بعید است محسن رضایی در این اجماع شرکت یابد و حتی برخی معتقدند اختلاف مواضع جدی ولایتی و قالیباف که در مناظره آخر نیز به صورت جدی بروز یافت، حمایت او از گزینه اجماعی اصولگرایان را در هاله ای از ابهام قرار خواهد داد.

در مورد آرای محسن رضایی، با توجه به این که بخش زیادی از آرای او محلی و قومی (نظیر خوزستانی ها و لرها و عشایر) است، حتی در صورت حمایت رسمی رضایی از قالیباف، از آنجا که این آرای وی خاستگاه اصولگرایی نداشته، به سوی قالیباف هدایت نخواهد شد.

اما نکته اینجاست که حتی اگر کل آرای قالیباف، جلیلی و ولایتی در مرحله دوم به سبد قالیباف بریزد، آیا بازی به سمت اصولگرایان خواهد چرخید؟

بررسی آمارهای رسمی اعلام شده تا کنون، خلاف این امر را نشان می دهد. چرا که مجموع درصد رای این سه تن در هفتمین مرحله اعلامی، تنها ۳۵ درصد در مقابل حدود ۵۰ درصد رای روحانی بوده است و حتی اگر آرای رضایی و غرضی به صورت مساوی بین روحانی و قالیباف تقسیم شود، ۵۷ و نیم به ۴۲ و نیم به سود روحانی خواهد شد.

اما یک نکته دیگر در این میان وجود دارد و آن آرایی است که در مرحله دوم کم یا زیاد می شود.

با توجه به تکلیفی رای دادن بدنه حامیان اصولگرایان، قریب به اتفاق اینان در مرحله اول انتخابات شرکت کرده اند و چندان زمینه افزودن آرا در مرحله دوم را ندارند. اما اصلاح طلبان در میان طیف خاموش و کسانی که با صندوق های رای قهر کرده اند، تعداد زیادی دارند که در صورت امید به فرایند انتخابات و احتمال قوی پیروزی به کل آرا اضافه می شوند.

واقعیت آن است که در ۳، ۴ روز اخیر، تحولخواهان بیش از آن که برای راضی کردن رای های خاموش به انتخاب روحانی تلاش کنند، سعی کردند آنها را به اصل رای دادن متقاعد سازند و با این حال هنوز طیف زیادی مانده اند که با توجه به حوادث سال ۸۸ و نارضایتی از رد صلاحیت آیت الله هاشمی، با وجود این بحث و جدل ها، دیروز فضای یاسشان به امید مبدل نشد و راضی به شرکت در انتخابات نشدند.

اما اکنون که این پنجره امید گشوده شده، بسیاری از آنها هم این زمینه را دارند که با اضافه شدن به رای دهندگان، آرای ۷۰ درصدی برای حسن روحانی را رقم زنند.

نکته دیگر آن که کسانی که ستاد مرکزی حسن روحانی در تهران را ۵ روز قبل مشاهده کرده اند، می گویند هیچ نسبتی با ستاد کاندیدای پیروز نداشته و در بسیاری شهرستانها هم او یا ستاد نداشته یا ستادهایش تنها یکی دو روز فعالیت کرده اند. حال آن که همه می دانند فعالیت ستاد قالیباف، نه چند هفته و چند ماه که چند سال ، آن هم با بودجه های هنگفت بوده است. فرصت یک هفته ای کشیده شدن انتخابات به مرحله دوم، این فرصت را به بسیاری از نخبگان و حامیان روحانی می دهد تا با حمایت پررنگ تر خود، آرای بیشتری را به سوی وی بکشند.

با این وصف، به نظر می رسد اگر کشیده شدن انتخابات به مرحله دوم به سود روحانی و تحولخواهان نبا شد، به سود اصولگرایان تمام نخواهد شد