اعطای جایزه صلح نوبل امسال به اتحادیه اروپا بحث‌برانگیز شد. این جایزه ۷۵۰ هزار پوندی امروز در مراسمی در اسلو به «هرمان وان‌رومپوی»، «خوزه مانوئل بارسو» و «مارتین شولتز»، رؤسای اتحادیه اروپا، کمیسیون اروپا و پارلمان تحویل می‌شود. قرار است حدود بیست نفر از سران کشورهای اروپایی از جمله فرانسوا اولاند، رئیس‌جمهور فرانسه و آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان، در این مراسم شرکت کنند.

خوزه مانوئل با رسو، رئیس کمیسیون اروپا، درباره اعطای جایزه صلح نوبل به اتحادیه اروپا گفت: این تصمیم، نتیجه ارزیابی مستقلانه از موضع این اتحادیه بوده است. وی افزود: «از جمله دستاوردهای اتحادیه اروپا این است که آزادی دائم و عدالت و دموکراسی را برای پانصد میلیون نفر فراهم کرده است.» هرمان وان رومپوی، رئیس اتحادیه اروپا نیز در این‌باره گفت: «اعطای این جایزه به اتحادیه اروپا نتیجه تبدیل شدن اروپا از قاره جنگ به قاره صلح بود.» اما انگبورگ برینس، مدیرعامل دفتر بین‌المللی صلح (IPB)، قدیمی‌ترین و بزرگ‌ترین مؤسسه صلح در جهان، نظری کاملاً متفاوت و معترض دارد و می‌گوید: «ما نسبت به عملکرد مؤسسه نوبل معترضیم زیرا طی سالیان گذشته، مؤسس نوبل خواسته‌های آلفرد نوبل را برای اهدای این جایزه محقق نکرده است. هدف وی از اهدای جایزه، قدردانی از افراد و مؤسساتی بود که در سراسر جهان برای غیرنظامی کردن همکاری‌های سیاسی تلاش می‌کنند. او در وصیت‌نامه‌اش آورده است: «این جایزه باید به کسی داده شود که بهترین یا بیشترین کوشش را در راه برادری ملل، انحلال یا کاهش ارتش‌ها یا تشکیل و ترغیب کنفرانس‌های صلح کرده باشد.» وی اصلی‌ترین دلیل اعتراضش را دخالت گسترده اروپا در جنگ‌افروزی در عراق،‌ افغانستان و لیبی و نیز قرار داشتن اعضای اتحادیه اروپا در میان بزرگ‌ترین تولیدکنندگان و فروشندگان تسلیحات جهان و نیز برخورداری دو عضو آن یعنی انگلیس و فرانسه از سلاح هسته‌ای اعلام می‌کند.

یقیناً سخنان برینس، بر سخنان بارسو و وان رومپوی رجحان دارد و افکار عمومی، سخنان وی را که کاملاً بیان واقعیت عینی اروپاست، می‌پذیرد و بر این اساس، می‌توان پیش‌بینی کرد که در آینده نه‌چندان دوری جایزه صلح نوبل ارزشش را از دست می‌دهد و هیچ‌کس برای آن وقعی قائل نخواهد شد.