به گزارش پیارم به نقل از جام نیوز، روزنامه “القدس العربی” (AlqudsAlArabi) در تحلیلی به قلم “عبدالباری عطوان” گزینه دخالت نظامی در سوریه را بررسی کرده است. در نوشتار یادشده می خوانیم:

آیا حمله به سوریه نزدیک است؟

وقتی یکی از مراکز سلطنتی مطالعات امنیتی و دفاعی وابسته به وزارت جنگ انگلیس تأکید می کند که جنگی نیابتی بین ایران و عربستان هم اکنون در خاک سوریه در جریان است و واحدهای غربی برای سست کردن پایه های نظام سوریه و زمینه سازی برای دخالت نظامی مستقیم، عملا کار می کنند، باید این گزارش را بسیار بااهمیت دانست.

اگر نگوییم همه جنگ های گذشته و آینده در منطقه، دست کم اکثر آن ها در انگلیس ساخته و پرداخته می شوند. این مرکز مطالعات امنیتی و دفاعی در گزارش ۵۰ صفحه ای خود تأیید می کند احتمال دخالت نظامی زیاد است.

اما این اقدام برای نجات ملت سوریه نخواهد بود، بلکه برای مهار بحران سوریه و جنگ داخلی طائفه ای و جلوگیری از امتداد یافتن و گسست کشورهای همجوار و تأمین پناهگاه های امن برای گروه های تندرو به ویژه شبکه القاعده است.

تصادفی نیست که وزیر امور خارجه امریکا اعلام می کند که کشورش بعد از استفاده روسیه و چین از حق وتو علیه قطعنامه شورای امنیت برای جلوگیری از إعمال تحریم ها علیه سوریه، خارج از چارچوب سازمان ملل وارد عمل خواهد شد. گزارش ۵۰ صفحه ای حاوی ارزیابی های نظامی و امنیتی کارشناسان ارشد غربی فاش کرد که مأموران سازمان های اطلاعاتی امریکا و انگلیس و کشورهای غربی دیگر، از چند ماه پیش برای تعیین اهداف و جذب مزدوران و نظارت بر مسلح شدن مخالفان از سوی عربستان سعودی و قطر، در خاک سوریه فعالیت می کنند.

آمادگی و زمینه سازی برای دخالت نظامی عملا آغاز شده و بر اساس این گزارش، گروهی از کشتی های جنگی انگلیس عازم شرق دریای مدیترانه شده اند. آن ها دو هدف اساسی را دنبال می کنند: نخست مشارکت در اقدامات نظامی و دوم تخلیه اتباع خارجی از سوریه و چه بسا لبنان. در مقابل، کشتی های جنگی روسیه نیز عازم سواحل سوریه هستند. شاید برخی بگویند کشورهای غربی و به ویژه امریکا، بعد از گرفتار شدن در دو جنگ ویرانگر در عراق و افغانستان ممکن است در ورود به جنگ سومی تردید به خرج دهند یا چه بسا این امر دشوارتر باشد؛ اما پروفسور “مایکل کلارک” ناظر این گزارش در یک جمله می گوید: «همیشه ما نیستیم که جنگ های خود را انتخاب می کنیم بلکه گاهی این جنگ ها هستند که ما را انتخاب می کنند و بخش دوم این سخن درباره جنگ سوریه صدق می کند.»

از خاک اردن می توان به عنوان گزینه اصلی برای آغاز هرگونه دخالت نظامی غربی در سوریه به بهانه کنترل و نظارت بر انبارهای سلاح های شیمیایی و بیولوژیک سوریه نام برد. بر اساس برخی اخبار، نیروهای ائتلاف غرب در صف مقدم این حمله نخواهند بود و از الگوی کویت استفاده خواهد شد؛ یعنی نیروهای عربستان و اردن و قطر با پشتیبانی هوایی و هدایت کارشناسان غربی وارد خاک سوریه خواهند شد. همانطور که نیروهای عربی بعد از آزادسازی کویت وارد آن شدند. می دانیم نیروهای ویژه اردنی و قطری در لیبی جنگیدند و نقش بارزی در یورش به طرابلس و  “باب العزیزیه” مقر فرماندهی معمر قذافی داشتند. تازه از کمک های لجستیکی و نظامی و مالی دیگر برای حمایت از اپوزیسیون لیبی صحبت نمی کنیم.

قطعا لیبی مثل سوریه نیست و مقایسه بین این دو کشور و دو نظام آن ها درست نیست، اما آنچه از آن سخن می گوییم، اختلافات ریشه ای است. نظام لیبی منزوی بود و در میان کشورهای همجوار یا غیرهمجوار دوستی نداشت اما در مورد نظام سوریه، جریان کاملا برعکس است؛ سوریه از شرق با ایران -به عنوان هم پیمان قدیمی- و عراق جدید و از غرب با حزب الله لبنان در تماس است و به علاوه، دو قدرت بزرگ یعنی روسیه و چین را به عنوان حامی با خود دارد.

ژنرال “مسعود جزائری” معاون رئیس ستاد مشترک نیروهای مسلح ایران، چند روز پیش درباره مسلح کردن مخالفان سوریه هشدار داد و به صورت شدیداللحنی اعراب حامی مخالفان سوریه را تهدید کرد و آن ها را “عرب های منفور” خواند. او تأکید کرد: «هم پیمانان سوریه هرگز اجازه براندازی در این کشور را نخواهند داد و ضربات سنگینی به دشمنان دمشق به ویژه “عرب های منفور” وارد خواهند کرد.»

درست است که نظام سوریه تنها شش هواپیمای پیشرفته میگ ۲۹ در اختیار دارد و باقی نیروی هوایی آن را هواپیماهای قدیمی تشکیل می دهد که از عمر مفیدشان چند دهه می گذرد؛ اما بر اساس گزارش مرکز مطالعات امنیتی و دفاعی انگلیس، این کشور صاحب یک سامانه دفاع موشکی بسیار پیشرفته است.  به خصوص سامانه پیشرفته روسی “سام ۱۷” که می تواند به هر تهاجم هوایی احتمالی، زیان های سنگینی وارد کند. گذشته از اینها، اگر اخبار حاکی از تجهیز سوریه به سامانه ضدهوایی “اس۳۰۰”  توسط روس ها، درست باشد، وضعیت بسیار متفاوت می شود.

ضمن اینکه نمی دانیم واکنش روسیه و چین به دخالت نظامی برای سرنگون کردن هم پیمان آن ها چه خواهد بود؟ زیرا غرب در “کوزوو” و “صربستان” به عنوان دو منطقه نفوذ روسیه، دخالت نظامی کرد و مسکو دست به اقدامی نزد؛ اما اظهارات سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه، خلاف این مطلب را می رساند و احتمال دخالت روسیه برای محافظت از سوریه را تقویت می کند.

روزها و هفته های آینده -با هر معیاری که حساب کنیم- ممکن است “هولناک” باشند. تهدید نظام سوریه به استفاده از زرادخانه سلاح های شیمیایی و بیولوژیک برای مقابله با هرگونه دخالت نظامی، فقط از نزدیک بودن این دخالت حکایت ندارد بلکه از شعله ور شدن کل منطقه در جنگی چندساله حکایت می کند که خشک و تر را خواهد سوزاند.

هیچ کس گوی سحرآمیز ندارد که از آینده باخبر باشد. چه کسی مقاومت شدید در عراق را -که آمریکایی ها را شکست خورده مجبور به عقب نشینی کرد- پیش بینی می کرد؟ چه کسی فروپاشی چندساعته نیروهای مصری در جریان جنگ شش روزه را تصور می کرد؟ چه کسی از شکست خفت بار امریکا در برابر طالبان در افغانستان آگاه بود؟ مهمتر از همه، چه کسی پیش بینی می کرد که ایران بزرگترین پیروز تجاوز امریکا به عراق باشد؟

آنچه می توان پیش بینی کرد این است که خاورمیانه جدید، نقشه خود را روی خاک سوریه نمودار می کند. اگر جنگ جهانی اول نقشه کنونی را ترسیم کرد، جنگ آینده این نقشه را تغییر خواهد داد و اعراب در هر صورت، مثل گذشته، بزرگترین و بلکه تنها قربانی خواهند بود.

زمان دراین زمینه قضاوت خواهد کرد.